रमेश कुमार
सन् २०२० को शुरूआतसँगै चीनको वुहानबाट शुरू भएको कोरोनाभाइरस संक्रमणको महाव्याधि संसारभर फैलिएको छ। वर्ष पुग्न लाग्दा पनि यसको संकट कम भएको छैन, बरु मानव समुदायमा यसले गहिरो आतंक सिर्जना गरिरहेको छ। बाँचिरहेको पुस्ताले भोगेको यो अहिलेसम्मकै असाधारण संकट हो। सम्भवतः हाम्रो पुस्ताका लागि यो महाव्याधिले निम्त्याएको गहिरो दुष्परिणाम अकल्पनीय थियो। असाधारण संकटसँग जुध्न विज्ञान मात्र होइन, मानिसले विकास गरेका आर्थिक, सामाजिक र भौतिक संरचनाहरू पनि अपर्याप्त हुनपुगेको यसले देखायो।
समयका बारेमा यौटा प्रख्यात भनाइ छ– सुख होओस् वा दुःख, समयको सबैभन्दा ठूलो गुण भनेकै यो बितेर जान्छ। त्यसैले, अहिलेको महामारीले सिर्जना गरेको भयानक संकट पनि कुनै न कुनै दिन बितेर जानेछ। आखिर, संकट, विपद् र भयसँग जुधेरै मानव सन्तान–दरसन्तानको जीवन अघि बढ्दै आएको हो।
प्रत्येक संकटले अवसर पनि सँगै लिएर आउँछ। चिन्न सके संकटकै बीच पनि आशा जगाइराख्ने अवसर हुन्छ। त्यसैले भन्ने गरिन्छ, कालो बादलमा चाँदीको घेरा। अप्ठ्याराहरूले सधैं परिष्कृत हुन तयार पार्छन्, कहिलेकाहीं त बेहोसीबाट बिउँझाउँछन् पनि। कोरोनाभाइरस सिर्जित महाव्याधिले मानव समुदायलाई के पाठ सिकाउला? समाजशास्त्री चैतन्य मिश्रका विचारमा पछिल्लो २०० वर्ष सघन बनेको भूमण्डलीकरण, वातावरण मासेर गरिएको अन्त्यहीन मुनाफाको दौड र आर्थिक विस्तारको बेहोसीबारे पुनर्विचार गर्न यो महाव्याधिले झस्काएको छ। हो, यस्तो विषम घडीले समुदायका आर्थिक–सामाजिक सम्बन्ध, संरचना, पूर्वाधार तथा राज्य प्रणालीको परिमार्जनकै लागि झक्झक्याएको छ।
थप सामग्री : https://www.himalkhabar.com/news/119736
