साँझतिर पाटन दरबार स्क्वायरमा मान्छेको चहलपहल बिहान-दिउँसोभन्दा बढी हुन्छ। दिनभरको थकान मेट्न, साथीसंगी भेट्न, मन्दिर दर्शन गर्न र आरती हेर्न आउनेको घुँइचै लाग्छ। कोही 'मी-टाइम' बिताउन पुग्नेहरू पनि हुन्छन्।
त्यस भिडमा ६८ वर्षीय गोविन्द महर्जन पनि पर्छन्। तर उनको यहाँ आउने उद्देश्य अरूको भन्दा एकदमै बेग्लै छ।
कृष्ण मन्दिर ठ्याक्कै अगाडि दियो बाल्ने स्ट्यान्डले घेरेको सानो चिटिक्क ठाउँमा गहिरो पारेर खोपेका ढुंगाका दुई भाँडा छन्, चारकुने डुँडजस्ता। हामीले देख्दा उनी त्यही भाँडामा जारबाट पानी हाल्दै थिए।
साना केटाकेटी उनलाई घेरा हाल्दै जिज्ञासु प्रश्नहरू गरिरहेका थिए। हामी पनि त्यही घेरामा मिसियौं।
उनलाई त्यस दिन मात्र होइन, अर्को दिन पनि त्यहाँ पानी हालिरहेको भेट्यौं। उनी यहाँ हरेक साँझ आउने रहेछन्। यसरी नै जारबाट पानी खन्याउने रहेछन्। यो पानी उनले कसका लागि राखिदिन्छन्?
हाम्रो पहिलो प्रश्नको जवाफ उनले भन्नुभन्दा पहिले पानी खान आउनेको दृश्यले दियो- परेवालाई।
