कान्छा दाइलाई गुन्द्रुक र भटमास पुर्याउन काठमाडौं आएकी थिइन् निरुता तामाङ। कक्षा ९ को अन्तिम परीक्षा सकिएकाले केही समय शहरमै बस्ने र घुम्ने योजना थियो उनको।
चैत ९ गते गाउँ, रामेछापको सैलुङ छाडेकी उनले न काठमाडौं घुम्न पाइन् न छाड्न नै। घुम्न नपाउनुको कारण - लकडाउन। ठप्प शहर छाड्न नसक्नुको कारण चाहिँ – उनी विवाह गर्न तयार छैनन्। उनलाई पढ्न पुगेको छैन।
निरुता काठमाडौं आएको भोलिपल्ट उनले दाइफोनमा आमाबुबासँग कुरा गरेको सुनिन्। घरमा उनको विवाहको कुरा चलेको रहेछ। गत मंसिरमा माइला दाइले विवाह गरे। उनैले आफ्नी १७ वर्षीया बहिनीको विहे सालो पर्ने केटोसँग गराउन खोजेका हुन्।
‘हाम्रो गाउँमा छोरीचेली साटो दिने चलन छ। माइली भाउजु आएको साटो मलाई पठाउन खोज्नुभएको। तर कहाँ मेरो विहे गर्ने बेला भयो त?’, उनको प्रश्न छ।
फेरि जससँग विवाहको कुरा चलेको हो त्यो केटालाई चिन्छिन् उनी। कक्षा ६ देखि पढाई नै छाडेर बसेको रहेछन्। कहिले काहीँ खेतालो जान्छन्। अरु काम गर्दैनन्। प्राय केटाहरूसँग हिँडेर, चुरोट उडाउँदै समय बिताउँछन्।
