म यो लेखमार्फत् आफ्नो विगतको रामकहानी लेखेर सहानुभूति बटुल्नु आएकी हैन। अझ “नारीमात्र महान पुरुष मुर्दावाद"भन्ने उग्र विचारको वकालत त विल्कुलै गर्न आएकी हैन। जिम्मेवार बाबुहरू प्रति मेरो अगाध श्रद्धा छ। एकल आमाका रुपमा मैले यो त्याग गरेँ र त्यो पापड बेलेँ भन्ने प्रचारबाजी पनि गर्नुछैन। खुकुरीको चोट अचानोलाई मात्र थाहा हुन्छ। त्यसैले आफ्नो भोगाइको जगमा उभिएर यो विचार कोर्दै छु।
लकडाउनको समय, तीन वर्षे छोरो प्राय दिउँसो निदाएको आधा–एक घण्टा म आमाको भूमिकाबाट छोटो विश्राम लिँदै टिक्टके हिरोइन बन्छु। जुन समय मेरो रुचिकर कामहरू गर्नका लागि हो। कति छोरोका लागि बाल गीतमात्र सुन्नु? एकछिन टिक्टकमा 'रिमझिम रिमझिम सावन...' जस्ता रोम्यान्टिक गीतहरूमा झुम्छु, अदाहरू देखाउँछु, एग्रेसिभ डायलगमा मनको भडास निकाल्छु। अनि कहिले अघोरी बाबाका डायलगहरूमा मिमिक्री गर्छु। कलेजताका नाटक प्रतियोगितामा सर्वोत्कृष्ट अभिनेत्रीको पुरस्कार जितेकी थिएँ। अहिले पनि अभिनयको शौख बेलाबेला जाग्छ। धन्य हो टिक्टकको।
