दिनभरि भुर्यौली खेलेर (भुरा माछा मार्ने जाल खेलेर) एक माना भुरा परेन । कोसीको दोष होइन, धमिलै आएको हो । उसको पनि दोष होइन नि, उसले पनि जाल राम्रै हानेको हो ।
ऊ आफ्नो टोपी थाप्छ र त्यसमा फुर्लुङका माछा फुर्लुङ घोप्ट्याएर अड्कल गर्छ, मुठी पाँचेक माछा त निस्के होलान् । टोपी पटुकामा घोप्ट्याएर राम्ररी कस्छ । यो देखाउनु हुँदैन । देखाएपछि माग्ने, खोस्ने, लिने, वचन हार्न नहुने धेरै जजमानहरू भेट हुन्छन् । अनि फुर्लुङ कम्मरमा बाँध्छ । जाल तह लाएर काँधमा राख्छ । जसलाई ढाडमा जालबाहेक अरू केही चिजले नै छोएको जस्तो लाग्छ । जाल उठाएर हेर्छ– ‘एउटा जिउँदो सानु जुँघे माछो आधा जालबाट निक्लेर फट्फटाउँदै छ...।’ अहिले झिक्नुपर्ला ऊ सोच्छ । उँभो लाग्छ लौरो टेक्दै कोसीको बगरैबगर गाउँतिर ।
