उनलाई लाग्थ्यो, आज पनि सूर्योदय भयो। भोलि पनि हुनेछ। तर भोलिको सूर्योदय उनीबिनाको हुने छ। ९ दिन अस्पतालको आइसियूको बेडमा सुतिरहेका उनी त्यो कालो रातमा यही कल्पना गर्थे। आफू बिनाको संसारको कल्पना गर्दै गरेका उनले त्यो रातलाई पनि जिते।

अनि उदाउँदै गरेको सूर्यलाई आफ्नै आँखाले नियाले।

अहिले उनी सूर्योदयसँगै आँखा खोल्छन्, अनि दिनको सुरुवात गर्छन्। एक महिना भयो अस्पतालबाट डिस्चार्ज भएको। शिक्षण अस्पतालको आइसियूमा उपचाररत उनी मृत्युको मुखबाट बाँचेर आउलान् र पहिलेकै अवस्थामा फर्केलान् भन्ने कमैले सोचेका थिए!

उनी स्वयम् पनि सोच्थे, अब म लामो समय रहन्न। मृत्यु निश्चित रहेछ। कहिले, कहाँ र कसरी यो कसैलाई पत्तो नहुने रहेछ। उनी आफूले गरेका एक–एक कुराको गहिराइमा डुबेर सोच्न थाले, ‘मैले गर्न बाँकी के रहेछ?’

आफू कहिले निको हुन्छु होला भन्ने भन्दा पनि उनी आफूले गरेका राम्रा अनि नराम्रा कामलाई नियाल्थे। उनलाई लाग्थ्यो, ‘मैले गर्न बाँकी केही रहेन छ अब।’