सन्चै भनेर सोध्दा अँ मात्रै फुस्काउनेहरु

लाइभ भिडियोमा घण्टौंसम्म ज्ञान बाँड्दै

स्कूलमा राष्ट्रियगान बाहेक अरु केही नगुन्गाएकाहरु

सामाजिक सञ्जालका भित्ताभरी न्वारनको बलले नारायणगोपाल बन्ने यत्न बुन्दै

नाचका नाममा हर बङ्गाउन नपरेहुन्थ्यो भनेर कामना गर्नेहरु

अनेक अवतारमा नदोब्रिने ठाउँ समेत बङ्गाउँदै नाच यही हो भनी सिकाउँदै

जसै अघि आए

कोरोना कहर बिर्साए

न्यु नर्मल यही हो भनी सुझाए

मुन्छेका कुरा मात्रै कहाँ हो र देश, काल, परिस्थितिले समेत बाटो अर्कै समायो

आकासपाताल जोड्नेले यो भाइरस तर्काउन सकेन

बच्ने उपाय भनेको पाताल भासिनु हो भनी अलप भए

खुल्ला आकास मुनी बाँच्ने हामी न डरायौं न थुनिएर नै बस्यौ

बरु संसारलाई अर्ति, उपदेश बाँड्दै

टकटक घडीका सुई मात्र हेर्ने होइन टिकटकमा छाउने

ट्वारट्वार इनारमुनी कराउने मात्र हैन नि ट्वीटरमा ज्ञान बाँढ्ने ज्ञानी कहलाउने

यो पनि

कविता लेख्नुछ

ढाड, हाड, पहाड

हावा, हनुमान, हामी

मेरो दारी दुनियाँलाई किन भारी?

के घर के अफिस के स्कुल

अर्को नयाँ वर्ष, उही पेट

खाना भो

माफ गर्नुस् म मोटै हो