एक धर्को सिन्दुर के हो र त्यो त पखालिन सक्छ,
चुरापोते काँचको न हो, त्यो पनि फुट्न सक्छ,
दिन्छु तिमीलाई यो चोखो माया
जो सधैं सधैं बाँचिदिन्छ ...
देउतीबज्यै मन्दिर नजिकै एकजोडी प्रेमीप्रेमिकाले बडो रोमाञ्चक ढंगले यो गीत गुनगुनाइरहेका थिए।
ती जोडी अरु कोही नभएर मेरै कक्षामा पढ्ने साथी थिए। म कक्षा ९ मा पढ्दाको मीठो स्मरण हो यो। शनिबारको दिन थियो। सुर्खेतको देउतीबज्यै मन्दिरमा भाकल गर्ने हो भने चिताएको मनोकांक्षा पूरा हुन्छ भन्ने धार्मिक मान्यता छ।
यदि चोखो मनले माग्ने हो भने देवीले भाकल पूरा गर्छिन् भन्ने विश्वासले मानिसहरू मन्दिर धाउने गर्छन्। त्योमध्येको एउटा जोडी थियो, मेरै साथीको।
उनीहरू पनि दृढ आशा र विश्वासका साथ मन्दिर जान्थे र हरेकचोटि हाम्रो प्रेम फलोस् फुलोस् भन्दै भगवानसँग प्रार्थना गर्थे।
