जमुना वर्षा शर्मा
एक महिनाअघि कामविशेषले कास्कीको नापी कार्यालयमा पुगेकी थिएँ । भेट्नुपर्ने कार्यालय प्रमुख खिमलाल गौतम सरलाई । कार्यालय प्रवेशसँगै कोरोना कहरका मापदण्ड पूरा गरेर उहाँको कार्यकक्षमा पुगेँ ।
खिमलाल सर टेबुलमा केही फाइल पल्टाउँदै हुनुहुन्थ्यो । अभिवादनसहित म टेबुल अगाडिको सोफामा बसें । त्यो दिन साउनको २ गते थियो । अक्सर हँसिलो अनुहारमा प्रस्तुत हुने उहाँ त्यो दिन भने केही मलीन अनुहारमा हुनुहुन्थ्यो । तर सोध्ने आँट आएन ।
केही औपचारिकतासँगै उहाँ बोल्नुभयो । भन्नुस् मेडम, ‘के कति कामले आउनुभयो ?’ कुराको शुरुआत उहाँले नै गर्नुभयो । मैले आफू आउनुको कारण जानकारी गराएँ । तर, उहाँको पूरा ध्यान हातमा रहेको एउटा पुस्तकको पाण्डुलिपीमा केन्द्रित थियो । निकै ओल्टाइ पल्टाइ हेरिरहनुभएको थियो । सायद यसअघि त्यही पढिरहनुभएको थियो ।
उहाँ बोल्नुभयो, ‘भोलि श्रावण ३ गते । हामी आमाबाबा हुने सौभाग्य प्राप्त भएको दिन । जिन्दगीको खुशीमा सबैभन्दा अमूल्य खुशीको दिन । हाम्रा सपनाहरु साझा भएको दिन । तर, अब स्मृतिमा मात्र त्यो पल, सायद दैवले आँखा नलगाएको भए त्यो खुशीको हुर्काइ भोलि अर्थात् श्रावण ३ मा एक वर्ष पुग्ने थियो ।’
