“पापा, बिहान–बिहानै उठ्नासाथ तपाईंं सहगलको सीडी किन बजाउनु हुन्छ ?
कस्तो दिक्कलाग्दो गीत छ !
‘जब दिल ही टुट गया, हम जी कर क्या करेङ्गे ?’
यो पनि गीत हो र । यो त रोदन हो करुण रोदन ।
बन्द गर्नुस् ।
पचासौं नयाँ नयाँ सीडी अमृताले ल्याएर राखेकी छन् घरमा ।
त्यो सुन्नुस् ।”
“पापा, तपाईंं पनि हदै गर्नुहुन्छ ! यो ल्यान्डलाइनको बिल पनि बाह्र सय रुपैयाँ ? यत्ति धेरै !
हामी त कतै गर्दैनौं फोन ।
घरमा हामी हुन्छौं नै कहिले ?
अफिसमा खट्दा–खट्दा सुत्नका लागि राति मात्रै त घर आउँछौं । हामी भएका बेला कसैको फोन आउँदा उठाउने मात्रै त हो ।
जसलाई फोन गर्नु छ, उसलाई हामी अफिसबाटै गर्छौंं । आफ्नो– आफ्नो मोबाइल पनि छँदै छ, हामीसँग । तपाईंलाई मोबाइल दिएका छैनौँ किनभने तपाईंंलाई पेसमेकर लगाइएको छ ।”
अमृता भनिरहेकी थिइन्, तिमी बेकारमा गनगन गरिरहेका छौं । बरु ठूलो कुरो मान, बिल कम आइरहेको छ ।
वरिष्ठ नागरिकका लागि सरकारले हरेक ठाउँमा छुट दिइराखेको छ ।
“मलाई त लाग्छ, एमटीएनएलवालाहरूले बूढापाकाहरूका लागि भनेरै फोनको दरभाउ आधा गरिदिएका हुन् ।
नभए पापालाई के छ र ।
