केही दिनअघि म घरछेउको तरकारी पसल छाडेर मैतिदेवी चोकमा किनमेल गर्न गएको थिएँ। त्यहाँ दिनहुँ साँझतिर फुटपाथको एउटा कुनामा आमाछोरा तरकारी बेचिरहेको देख्थेँ। त्यस दिन पनि उनीहरू अलिकति साग, थोरै खुर्सानी र थोरै धनियाँ बेच्न बसेका थिए।
'सागको कति बाबु?' मेरो प्रश्न झर्न नपाउँदै आमाछेउ टाँस्सिएर बसेको सानो केटोले भन्यो, 'मुठाको ३० रूपैयाँ।'
मैले बिनामोलतोल सय रूपैयाँको नोट अघि सारेँ। उसले नोट हातमा लिएर दंग पर्दै आमालाई देखायो, 'आमा, हन्ड्रेड।'
ऊ सयको नोट देखेर यस्तरी खुसी भयो, मानौं धेरै समयपछि हरियो नोट देख्दैछ।
त्यस्तै घटना मलाई कालिमाटीको टंकेश्वर पुलमा भयो। फुटपाथमा आमा र दुई जना बच्चा कागती, खुर्सानी र थोरै तरकारी बेचिरहेको देखेँ।
दुई भाग कागती र अलिकति खुर्सानी किन्दा ४० रूपैयाँ पर्यो। मैले बीस रूपैयाँका दुइटा नोट दिएँ।
सानो छोराले मेरो हातबाट नोट लिएर खुसी हुँदै आमालाई दियो, 'आमा, यी हेर्नुस् त दुइटा बीस रूपैयाँ।'
