तराईदेखि पहाडसम्मका मानिसले जानेर वा नजानेर विभिन्न रोगको उपचार गर्न असुरो प्रयोग गर्दै आएका छन्। १२०० मिटर सम्मको उचाइमा पाइने असुरो जंगली (खेती नगरिएको) रुपमा पाईने वन औषधीय जडिबुटी हो। नेपाल र भारतमा हिजोआज असुरोको खेती पनि गरिएको पाइन्छ।
एकपटक उम्रिसकेपछि सकेसम्म नाश नहुने असुरो बारी एवं कान्लाहरूमा पनि प्रशस्तै पाइन्छ । यो सधैँ हरियो रहने हुन्छ । आयुर्वेदमा यस वनस्पतिको वर्णन श्लेष्महर (श्वासप्रश्वा प्रणालीबाट कफ निकाल्ने) औषधीय जडीबुटिको समूहमा गरिएको छ।
एकैन्थेसी कुलमा पर्ने असुरोलाई संस्कृतमा वासा, वासिका, सिंहास्य, वाजिदन्त, वृष, आटरुषक भनिन्छ। हिन्दीमा अडूसा वा वाकस भनिने असुरोलाई अंग्रेजीमा मालावर नट भनिन्छ। असुरोको वैज्ञानिक नाम अधाटोडा वासिका हो। कृष्ण (कालो) वासाको रुपमा जस्टिसिया जेन्डारुसा नामक वनस्पित वंगालको प्रचलित छ। वन औषधिको नामले पनि चिनिने यसलाई नेवारी भाषामा आलेमा, थारूमा असुर, तामाङमा वासकस्ता नामले चिनिन्छ।
