मभन्दा पहिला ऊ क्याफेमा आइसकेको थियो।
आफ्नो नाडीमा भन्दा पनि मैले क्याफेको भित्तामा हेरें। पाँच बज्न अझ दस मिनेट बाँकी थियो।
म ढिलो भएकी थिइनँ तर उसलाई हेर्दा लाग्यो ऊ अवश्य पनि चाँडो आएको हुनुपर्छ।
क्याफेको ढोकाबाट दाहिने मोडिँदै सबभन्दा कुनाको टेबलतिर पाइला बढाएँ। ऊ त्यहीँ कुनाको टेबलमा ल्यापटप र हट लेमन विथ हनीसँग थियो।
म उसको नजिक पुग्दा पनि ऊ एकोहोरो ल्यापटपमा केही लेखिरहेको थियो। ऊ यसरी ल्यापटपको किबोर्डमा आफ्ना औंला चलाइरहेको थियो कि मानौं उसका औंला घोडा हुन् र प्रथम हुन रेसमा दौडिरहेका छन्।
यो रेसमा गुन्जेको घड्घडाहक घड्क खड्क खड्क......आवाजलाई हट लेमन विथ हनी’ले बाहेक अरू कसैलाई झेल्ने फुर्सद छैन।
सायद त्यही भएर होला हट लेमनमा हनी अहिलेसम्म घुलिन नपाएको।
ग्लासको पिंधमा हनी एक ढिक्का भएर बसेको थियो। एकदमै चोखिएर। कागतीको अमिलोले पनि कुँढ्याउन नसकेर। यही दृश्य हेर्दै उसको अगाडिको कुर्सी सुस्त तानें अनि केही नबोली सुस्तै बसें।
