स्वेच्छा राउत
पेट दुखेर उठ्न नसकेका बुबा किन पाइतालादेखिको बल निकालेर जुरुक्कै उठे? रामलक्ष्मीले सोच्न नभ्याउँदै आशराम चिच्याउन थाले - 'खाटमुनि आऊ, खाटमुनि आऊ।'
निकै पुरानो अनि काँचो माटोले बनेको घर। छेवैको सडकमा गाडी गुड्दा समेत हल्लिने। माथिल्लो तलामा कोही खुट्टा बजार्दै हिँड्दा त भत्किएला झै हुन्थ्यो। दलिनको माटो पनि बुर्बुर झर्ने। कम्पनको बानी परिसकेको थियो रामलक्ष्मीलाई। त्यसैले भूकम्प भएको चालै पाइनन्।
बुबा अत्तालिएर मुसा लुके जसरी खाँटमुनि पसे। त्यसपछि उनी, सँगै पढिरहेकी सानीमाकी छोरी निरु र साथी सरिता पनि त्यही पलङमुनि छिरे।
रामलक्ष्मी होसमा आउँदा बुबा चिच्याइ रहेका थिए – 'गुहार गुहार… म मर्न लागेँ।'
