सेतोपाटी
सिन्धुपाल्चोकको ग्रामीण क्षेत्रमा जन्मिएँ। उकालो, ओरालो, दाउरा-घाँस गर्दै बाल्यकाल बित्यो। परिवारको आर्थिक अवस्था कमजोर थियो। बोर्डिङ स्कुलको सपना देख्नु भनेको चन्द्रमा छुनु जस्तो थियो मेरो लागि।
पाँच वर्षको पुगेपछि आमाले सरकारी विद्यालयमा भर्ना गरिदिनुभयो। त्यस बेलाको बाल मतिष्कले पढ्नभन्दा बढी खेल्न खोज्थ्यो। विद्यालयमा आएपछि एकातिर किताब फालेर म खेल्न डौडिन्थेँ। पढेर के हुन्छ भने ज्ञान ममा पटक्कै थिएन।
सानैदेखि खेलकुदमा रुचि थियो। विद्यालयस्तरमा हुने खेलकुदमा सहभागी भैरहन्थेँ। तर छोरी मान्छेले यसरी खेलकुद प्रतियोगिता भाग लिएको न समाजलाई मनपर्थ्यो न मेरो परिवारलाई नै। मलाई यी सबै कुरामा बन्देज लगाउन खोजिन्थ्यो। समाजले कुरा काटेपछि बाबाआमा पनि दुखी भएर मलाई कतै नजान आग्रह गर्नुहुन्थ्यो।
जेन–जीको नाममा नयाँ आतंक: ‘म नै राज्य हुँ’ भन्ने शैलीमा धम्की र दबाब
ओली र पोखरेलको चेतावनी, बस्नेतको हुंकार र जेन–जी आन्दोलनपछि नेपालको राजनीति
‘जेन–जी’ आन्दोलनः स्वतन्त्रता कि विदेशी शक्तिको खेल?
दशैँको टीका र जमराको शास्त्रीय साइनो
विश्व शान्ति दिवसमा अशान्त मन!
जलेको सिंहदरबार
जेन–जी विद्रोह: धरोहरको पीडा र नयाँ नेपालको संकल्प
१ .
२ .
३ .
४ .
५ .
प्रतिक्रिया