सेतोपाटी
सिन्धुपाल्चोकको ग्रामीण क्षेत्रमा जन्मिएँ। उकालो, ओरालो, दाउरा-घाँस गर्दै बाल्यकाल बित्यो। परिवारको आर्थिक अवस्था कमजोर थियो। बोर्डिङ स्कुलको सपना देख्नु भनेको चन्द्रमा छुनु जस्तो थियो मेरो लागि।
पाँच वर्षको पुगेपछि आमाले सरकारी विद्यालयमा भर्ना गरिदिनुभयो। त्यस बेलाको बाल मतिष्कले पढ्नभन्दा बढी खेल्न खोज्थ्यो। विद्यालयमा आएपछि एकातिर किताब फालेर म खेल्न डौडिन्थेँ। पढेर के हुन्छ भने ज्ञान ममा पटक्कै थिएन।
सानैदेखि खेलकुदमा रुचि थियो। विद्यालयस्तरमा हुने खेलकुदमा सहभागी भैरहन्थेँ। तर छोरी मान्छेले यसरी खेलकुद प्रतियोगिता भाग लिएको न समाजलाई मनपर्थ्यो न मेरो परिवारलाई नै। मलाई यी सबै कुरामा बन्देज लगाउन खोजिन्थ्यो। समाजले कुरा काटेपछि बाबाआमा पनि दुखी भएर मलाई कतै नजान आग्रह गर्नुहुन्थ्यो।
जेन–जेड आन्दोलनः सत्ताबाट ‘बेदखल’ राजनीतिक दलहरू, विना मुद्धा सोझै ‘एक्पोज्ड’ भ्रष्ट नेताहरू
नेपाली राजनीतिमा उमेर र अनुभवको रंगमञ्च: भीमसेन थापादेखि सुशीला कार्कीसम्म
सभापति देउवा संस्थापन समूहकै ‘घेराबन्दी’मा
गृहमन्त्री होइन प्रधानमन्त्री राजीनामा देऊ
प्राकृतिक सुन्दरतासँग रमाउदै छायाँनाथ यात्रा (भाग- २)
शान्त प्रदीप्त चेतनको आगोः साधना अधिकारी (प्रधान)
देउवाका विश्वासपात्रहरू पुनः सभापति हुन उक्साउँदै
१ .
२ .
३ .
४ .
५ .
प्रतिक्रिया