उकेरामा कनीकुथी, जसोतसो स्तम्भ लेख्दै थिएँ। आफ्नो स्तम्भ शुक्रबार प्रकाशित हुने भनेर तोकिए पनि प्रकाशन चाहिँ कहिले शनिबार र कहिले आइतबार नै पुग्दथ्यो। यस्तो अल्छी लाग्दालाग्दै लेखेको कति महिना बित्यो। त्यसको पत्तो छैन। अहिले त कान्तिपुर गाथा नलेखेको जुगै भएझैं लाग्दैछ। आफ्नो बढ्दो आलस्य देखेर आफैँसँग रिस नउठने होइन। रिस उठ्छ बेला–बेलामा।
तर, मानिस त मानिस नै हो। ऊ आफैँलाई गाली गर्न पनि सक्दछ। स्याबासी दिन पनि सक्दछ। यसलाई मानिसको निर्लज्ज व्यवहार भन्न पनि मिल्दैन । मानिसमा कतै न कतै लज्जा हुन्छ। जोसँग लज्जा हुँदैन तिनलाई के भन्ने? राजनीतिमा लागेका, पार्टीमा सक्रिय भएका, मैं हूँ भन्ने दम्भले पाकेका, धन र लोकप्रियताको अभिमानले चूर भएका थरि–थरिका मानिस भेटिन्छन् कान्तिपुर शहरमा। कान्तिपुर शहर ती व्यक्तिहरूबाट शासित छ जसको कान्तिपुरसँग स्वार्थको सम्बन्धभन्दा पर अर्को कुनैपनि सम्बन्ध छैन।
लागेको थियो अब एकैपल्ट दशैं सकिएपछि लेख्दछु। मेरो दशैं त हिजो शुक्रबारदेखि नै सकिएको हो। तर, शुक्रबार त्यत्तिकै बित्यो। शनिबार बिदाको दिन। कुनै समयमा शनिबारको हविगत यस्तो पनि थियो, जुनदिन माया–प्रीतिले पनि बिदा लिने गरेको थियो।
