बाटोमा हिँडिरहेका एक हुल महिलाहरूको समूह देखेर म झस्किएँ। झ्यालबाट बाहिरको दृश्य हेरेर टोलाइरहेकी थिएँ। चारैतिर हरियाली देखिन्थ्यो। महिलाहरू रातो सारीमा सजिएर तछाडमछाड गर्दै हिँडिरहेका थिए।
महिलाहरूको बीचबाट कसैले बोल्यो, 'यसपालिको दर खाने कार्यक्रम त धेरै लामो भयो है! गाह्रो पो पर्दो रहेछ नि, बरु गाउँघरमा पहिला एक दिन खाने दरको नै धेरै मज्जा आउथ्यो।'
त्यहीबाट सहजै बुझ्न सकिन्थ्यो बाहिर जतिसुकै रमाएजस्तो देखिए पनि भित्र-भित्र त सबै आफ्नै रन्थनमा हराइरहेका थिए। यो एक महिना पहिलादेखि खाइने दर र मनाइने तीजले धेरै महिला दिदीबहिनीलाई अप्ठ्यारोमा पारिरहेको थियो। तँभन्दा म के कम भन्दै एकअर्काको देखासिकी गर्दागर्दै के हुँदै छ उनीहरूलाई नै थाहा थिएन। एकछिन घोरिएर बसिरहेँ, सोचिरहेँ। सोच्दासोच्दै अतीतमा हराउन पुगेछु।
