म बाँचेँ भने तिमी सम्झेर आउनु
प्रेमको बगैंचा लिएर मनहरूमा
तिमीलाई आँखाहरूमा सजाउँला
प्रेम गीत बनेर गाउँला भाकाहरूमा
सजाउँला तिमीलाई मन मन्दिरमा।
मैले बोलाएँ भने तिमी सम्झेर आउनु
दुःखहरू बहलाउने आवाज बनेर
गाउँ सहरका मनमा खुसी बनेर आउनु
तिमीलाई ओठहरूमा सजाउँला म
सँगै गाउँला भाकाहरूमा खुसी बनेर।
म कहिले रोएँ भने तिमी सम्झेर आउनु
आँसुका थोपा थोपाहरूभित्र संगालिन्
आँसुका सिन्दुर लिन आउनु गाउँ सहरमा
आँसु भित्रका बेदनामा सँगै–सँगै बाँचौंला
श्रृंगाराैँला आँसुले जीवनका पलहरूलाई।
म मरेँ भने पनि तिमी मलाई सस्झेर आउनु
मेरा दुःख र सुखहरू तिमी सँगै लैजानु
मलाई सम्झेर फेरि कहिल्यै पनि नरूनु
बरू मेरा आँसुहरू संगालेर आफैंमा राख्नु
अनि लिपि बनेर तिमी गाउँ सहरमा बस्नु
किनकि तिमिले मलाई धेरै बुझेकी छाै
मलाई छातीमा एक थुङ्गा सुवास दिनु।
