करिब एक मिनेटसम्म नाटकीय रूपमा शरीर तन्काएपछि ती मानिस बरफलाई टुक्राउने र डुब्की लगाउने उद्देश्यसहित हाम फाल्छन्। तर, बरफ टुक्रँदैन र उनका साथीहरू हाँस्न थाल्छन्।
"साथीको प्रयास असफल भएको देख्ने बित्तिकै उनीहरू हाँस्न थाल्छन्," स्कटले भिडिओको प्रसङ्ग सुनाइन्।
"उनीहरू आनन्द मान्दै चिच्याउँछन्। यो बिलकुल असहयोग हो।"
अरू कसैलाई पीडा हुँदा हामीलाई खित्का छुट्छ? र किन यो यति सङ्क्रामक हुन्छ?
युनिभर्सिटी कलेज लन्डनमा न्यूरो वैज्ञानिक रहेकी स्कटले यी प्रश्नहरूको जवाफ खोज्न पछिल्ला केही वर्षहरू बिताएकी छन्। गत साता भ्यानकुभरमा आयोजित टेड २०१५ मा, उनले हाँसो किन हाम्रो सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण र गलत बुझिएको व्यवहारमध्ये एक हो भनेर व्याख्या गरिन्। स्कटको काम सधैँ उनका अति सिद्धान्तवादी सहकर्मीहरूबाट भने अनुमोदित भएको छैन।
उनी आफूसँग भएका कागजपत्रमाथि रहेको एक हस्तलिखित नोट देखाउन चाहन्छिन् जसमा लेखिएको छ, "यी कागजको थुप्रो फोहोर जस्तै देखिन्छन् र यदि सङ्कलन नगरिएको खण्डमा यसलाई नष्ट गरिनेछ।"
