प्रचण्ड सत्तामोहमा डुब्दै गए। त्यसका खातिर उही कुरा कहिले ठीक, कहिले बेठीक भन्न थाले।
दश वर्षे सशस्त्र युद्ध त्यागेपछि माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डको घोषणा थियो–‘गान्धी बन्ने र गणेशमान हुने।’ छिमेकी भारतका महात्मा गान्धी र नेपालका गणेशमान राजनीतिका आदर्श पात्रका रूपमा चिनिन्छन्। उनै, दुई आदर्श र सम्मानित पात्रको नाम प्रचण्डको मुखबाट आएपछि धेरैको अनुमान थियो, अब प्रचण्डमा पदप्रतिको लोभलालच सकियो। सत्यको बाटोमा हिँड्न खोजे। प्रचण्डमा बाँकी छ त, अब केबल ‘त्याग’। तर, प्रचण्ड सत्तामोहमा डुब्दै गए। त्यसका खातिर उही कुरालाई कहिले ठीक भन्न थाले, प्रतिकूल लागे बेठीक। त्यसको पछिल्लो उदाहरण हो अमेरिकी सहयोगसम्बन्धी मिलेनियम च्यालेञ्ज कर्पोरेसन (एमसीसी) लाई प्रधानमन्त्री शेरबहादुर देउवासँग मिलेर लेखेको पत्र। सस्तो लोकप्रियताको लोभमा यता त्यसैलाई राष्ट्रघाती भन्ने दाहालले एमसीसीमा भने संसद्मा चाँडो प्रक्रिया सुरु गर्न सभामुखलाई भनेको लेखेका छन्।
समय र घटनाक्रमलाई आफू अनुकूल चाँडै व्याख्या गर्न सक्ने ‘अदभुत’ क्षमता भएका प्रचण्डले ‘देशी–विदेशी प्रतिक्रियावादीहरू’ माओवादीलाई समाप्त पार्न खोजेको आरोप लगाएका छन्। र, एक प्रकारले आफ्नो गल्ती ढाकछोप गर्न खोजेका छन्। प्रचण्डका दुईजिब्रे नीतिका केही उदाहरण :
