आकाश, हरिया डाँडा, नदीनाला, हिमशृंखला, जीवजन्तु, कीरा–फट्यांग्रा आदि इत्यादिलाई केही चिन्ता छैन होला, जति ममा छ । जति म चिन्तित छु । जति म दुःखित र पीडित छु । अझ भनौँ, त्यति सायद कालो बादललाई पनि नहोला । या अरू कसलाई होला ? ताकि प्रकृति मौसमअनुसार परिवर्तन हुन्छ । समयले तिनमाथि कुनै अन्याय, कुनै अत्याचार गरेजस्तो लाग्दैन ।
तर, मलाई... मलाई समयले कुनै कसर बाँकी नराखी नंग्याएको छ । न त समयले कुनै गुन लाएको छ । केवल शारीरिक र मानसिक संरचनाको परिवर्तनलाई गुन मान्न सकिन्न । त्यो समयको निश्चित र निरन्तरताको प्रक्रिया हो । स्वयं समयले पनि त्यसलाई रोक्न सक्दैन ।
अनि, म कसरी भन्न सक्छु मेरो पाँच फिट सात इन्चको कद समयले ममाथि लगाएको गुन हो भनेर ? समयले ममाथि छायाजसरी माया मानेको छ भनेर ? मलाई लाग्छ, मेरा निम्ति समय बैरी छ । अभिशप्त छ । कहालीलाग्दो छ । मेरो चेतनाको चक्लाई मेरो मिहिनेत र साधनाको प्रतिफल हो । साहित्यसँग संगत गरिरहेको फाइदा हो । मानौँ, सत्संगको योगबाट समृद्घ विचार झांगिन्छ ।
