जुनी भण्डारी
रातिको २ बजे सगिनाको फोन आउँछ मलाई। ऊ एकदमै डराएको आवाजमा हुँक्क हुँक्क गर्दै बोल्छे।
‘म अब जागिर गर्दिनँ, म कहिल्यै पनि जागिर गर्दिनँ। म...म कहाँ आएर फसेछु साथी। मैले मान्छे चिन्न सकिनँ।’
ऊ रुँदै थिई। मैले के भयो- तिमी ठिक त छौ नि? कहाँ छौ अहिले? भनेर सोधें।
ऊ रुम नम्बर ३०८ को बाथरुममा भएको जानकारी गराउँदै आफू सुरक्षित भए पनि एकदमै डराएकोले मलाई फोन गरेको बताउँछे।
‘सबै कुरा म त्यही आएपछि बताउँछु तर बिहानै मलाई लिन गोदावरी आऊ, म एक्लै त्यहाँसम्म आउन पनि सक्दिनँ होला, म एकदमै डराएकी छु, ब्याट्री ३% मात्र छ ल’ भनेर फोन राख्छे।
उसको फोन गराई र बोलाइको तरिकाबाट पक्कै पनि उसलाई ठूलो समस्या परेको हुनसक्छ भन्ने सजिलै अनुमान लगाउन सकिन्थ्यो। त्यसपछि त म के निदाउन सक्थें र। कतिबेला उज्यालो होला भनेर छटपटी भइरह्यो।
