शोभा शर्मा

 

स्याँस्याँ गर्दै भर्‍याङ उक्लेर पाँचौं तला पुगेपछि कर्मचारीले मलाई बैठक कक्ष देखाइदिए जहाँ एउटा चस्मा निधारमा र अर्को चस्मा आँखामा लगाएर पत्रिका हेर्दै थिए, ६३ वर्षीय वरिष्ठ अधिवक्ता सुशील पन्त।

'म मास्क खोलुम्?' कुर्सीमा बस्दै मैले सोधेँ।

'ओहो है,' उनले भने, 'मास्क नै नलगाई बस्न सकिने ठाउँ पनि छ। उतै बसेर कुरा गरौं।'

उनले मलाई बैठक कक्षबाट बाहिर हरियो दुबो बिछ्याइएको, ठाउँठाउँमा गड्यौलाले माटो निकालेको र वरिपरि लहरे फूलहरू ढकमक्क छतमा लगे। सानो गौचरण चोकमा रहेको पाँचतले अफिसको छतबाट काठमाडौं सहर लगभग पूरै नियाल्न सकिन्थ्यो।

काठमाडौंका रैथाने हुन् उनी। त्यसमाथि हुनेखाने परिवार। त्यसैले उनीसँग दु:ख र संघर्षको कथा खासै छैन। शून्यबाट सुरू गरेर नामदाम कमाएका वकिल उनी होइनन्। वरिष्ठ अधिवक्ता सुदानाथ पन्तका कान्छा छोरा सुशीलको हुर्काइबढाइ नै 'ल' फर्मकै वरिपरि भयो।

उनी आफैं पनि ४४ वर्षको वकालत करिअरमा आफ्ना अन्य सहपाठीहरूले जस्तो दु:ख र संघर्ष गर्नु नपरेको बताउँछन्।