भोलिपल्ट बिहान पहेँलो हुड्डी र निलो टोपीमा लता साह्रै खुलेकी थिइन्। तर कुनै दिन मेरा लागि सबैभन्दा सुन्दर लाग्ने रोमा दुब्ली, टीठलाग्ने भएकी थिइन्। राम्ररी हेर्नसम्म सकिएन।
‘हेलो शरणजी फोटो खिचिदिनु न।’
लताको आवाजले म फेरि बिथोलिएँ ,रोमाको यादबाट।
‘सेल्फी पनि लिनु न।’
म पनि मन्द मुस्कानसहित मेरो कुमनजिक आइपुग्ने उसको कदमा आफूलाई होच्याउँदै सेल्फी लिदै थिएँ।
मोबाइल हेर्दै उनी मुस्कुराइन् र भनिन्, ‘यो फोटो त म फेसबुकमा राख्ने हो।’
‘साँच्चै हिजो रातिको बसाइँ ठीक थियो नि?’ म हिँड्दै उनलाई प्रश्न गर्छु।
‘चिसो थियो,’ अघी बढ्दै लताले जवाफ दिइन्।
‘तताउन आउन त मन थियो नि। तर…’ म हाँस्दै भन्छु।
‘हैट! मलाई चिसो भयो। कुरा त्यति हो।’
‘अबेर रातीसम्म हामी साथै थियौं। बिहानसम्मै बसेको भए के पो बिग्रन्थ्यो र?’ म अझ कुरा तन्काउँछु।
