स्वेच्छा राउत

दीपकको कालो रङको झोलामा दूध हाल्ने सानो बट्टा छ। केही रसिद र रिपोर्टहरू पनि। तर, पनि हलुका छैन त्यो झोला। हरेकपटक काँधमा भिर्दा जिम्मेवारी र डरको भारीले थिच्छ उनलाई।

जोरपाटीबाट स्कुटर लिएर निस्किँदा हतारो हुन्छ उनलाई। पुग्नुपर्ने पाटन अस्पताल। चिन्ता हुन्छ ­– निषेधाज्ञा कडा बनाउन तैनाथ भएकाहरूले कति ठाउँमा रोक्लान्? अनि कतिलाई रिपोर्ट देखाउँदै भन्नु पर्ला – आमाको दूध भर्खर जन्मेको बच्चाका लागि लिएर हिँडेको हुँ हजुर!

ठाउँठाउँमा स्कुटरको रफ्तार कम गर्दै, स्पष्टीकरण दिँदै पुग्छन् अस्पताल। त्यहाँ पुगेर हात धुन्छन्। अनि उक्लन्छन् एनआईसीयूतर्फ। त्यहाँ छिर्नुअघि चप्पल फेर्छन्। एप्रोन भिर्छन्। झोलामा राखेको दूधको बट्टा नर्सलाई जिम्मा लगाउँछन्। त्यही बट्टाले त जोडेको छ झण्डै १३ किलोमिटर पर रहन बाध्य आमा र छोरीलाई।