डल्लुको विष्णुमती पुलनिर एक महिलाले दौडिएर सडक पार गरिन्। उनलाई सडकमा हुइँकिएका गाडीको कुनै वास्ता थिएन। नजाने कुन तोडले होला, उनी त्यसरी बेतोडले दौडिएकी!

उनले कालो मास्कले मुख ढाकेकी थिइन्, नाक भने खुल्लै थियो। उनले ओढेको रातो पछ्यौरीको छेउमा सानो पोको थियो। त्यो सानो पोको उनले बडो जतनसाथ सम्हालेकी थिइन्। 

उनी हामी भएतर्फ आइन् र टक्क अडिइन्।

'बेटी कहीँ रासन मिल जाए तो...' स्याँस्याँ मिसिएको उनको आवाज वाक्य पूरा नहुँदै रोकियो। 

त्यत्तिकैमा उनी पछ्यौरीको छेउको पोको खोतल्न थालिन्। त्यहाँ एउटा कागजको टुक्रा रहेछ। त्यो टुक्रा निकालेर दिँदै उनले नेपालीमै भनिन्, 'हामीलाई कतै रासन मिल्दैन? मिल्यो भने यो नम्बरमा फोन गर्नुस् है।'

'पछ्यौरीमा के बोक्नुभएको?' हामीले सोध्यौं।

'खानेकुरा,' उनले एक शब्दमा जवाफ दिइन्। 

कहाँबाट ल्याउनुभएको?