विगत केही दिनका घटनाले नेपालमा जारी अव्यवस्था र राजनीतिले तीव्र ध्रुवीकरणको लिने र द्वन्द्व चर्किने स्पष्ट संकेत देखाएका छन्। विगत १५ वर्षका परिचालित राजनीति अस्ताञ्चलतर्फ ओरालो लागेको संकेत पनि हो यो। ध्रुवीकरण प्रक्रियामा मियो आवश्यक हुन्छ, जसका वरिपरि या आधारमा शक्तिहरु गन्तव्यतर्फ अगाडि बढ्छन्।
नेपालको २०६२ – ६३ को राजनीतिक परिवर्तनले राजनीतिक, सामाजिक, साँस्कृतिक र विधिधताका सम्बर्द्धक आधार शक्तिहरुलाई ध्वस्त गरेपछि मुलुकको अपेक्षित गन्तव्य र त्यसतर्फको बाटो भत्किएको छ अहिले। नेपालमा रजाइँ अर्थात यहाँको आन्तरिक राजनीतिमाथि नियन्त्रण त्यो परिवर्तनलाई निर्देशित गर्ने बाह्य शक्ति या त्यसको ‘मियो’ को महत्वाकांक्षी षडयन्त्रको लक्ष्य थियो र नेपाली राष्ट्रियतालाई खण्डित नगरी परचक्रीहरुको हालिमुहाली सहज हुने थिएन।
ती विषाक्त षडयन्त्र या सोचका केही पाटाहरु अब खुल्न थालेका छन्, आम नेपालीहरुले बुझ्ने गरी। १२ – बुँदेका महत्वपूर्ण खेलाडी तथा भारतका पूर्व विदेशसचिव श्याम सरणको एउटा लेख छापियो गत साता– ‘इन्डिया मस्ट इङ्गेज विथ नेपाल – विथवाउट इन्टरभेनिङ’ – इन्डियन एक्सप्रेसमा। त्यसबारे नेपाली सञ्चार माध्यममा केही प्रतिक्रिया आएका छन् भने ‘वैदेशिक हस्तक्षेपको सिद्धान्तत विरोध गर्ने सबै राजनीतिक दलहरु मौन छन्। १२ – बुँदेको दासत्वमा बाँधिएकाहरुको विवशता बुझिने गरी देखिएको छ।
उनले ‘हल्ला’ (र्युमर) लाई आधार मान्दै प्रधानमन्त्री केपी ओलीले भारतीय जनता पार्टीको सरकारलाई नेपाललाई हिन्दु अधिराज्य बनाउने र चीनलाई पाखा लगाउनेबारे आश्वस्त गरेको र राजसंस्था वापसीका लागि भारत सक्रिय रहेको दाबी पनि उनको छ।
