कमल धिताल
'माइजु बित्नु भयो। अस्पताल आउनु पर्यो।'
गएको पुस १० गते, दिउँसो करिब साढे एक बजे मनमोहन अस्पतालबाट खबर आयो। ती शब्दहरू कानमा गुञ्जिएसँगै रोयो मन। रसाए आँखा। म शून्यमा पुगें। किनकि ती ‘माइजु’ मेरी आमा थिइन्। नजिकै थिए मेरा ६६ वर्षीय बुवा। उहाँको आँशुले पनि माटो भिज्यो। उहाँसँगै जीवनमा अनेक वसन्त मिलेर पार गरेको मान्छे माटोमा मिल्दै हुनुहुन्थ्यो। दाइहरूको अवस्था उस्तै।
२०७७ सालको असारदेखि नै बिरामी पर्न थाल्नु भएको थियो आमा। त्यतिखेर काठमाडौंमा कडा लकाडाउन थियो। कोरोना भाइरस संक्रमणको त्रास उत्तिकै। जोखिम मोलेरै उपचारका लागि धायौं। नाम चलेका अस्पताल पुर्यायौं। डाक्टरलाई देखायौं। उहाँलाई दमको समस्याले सताएको रहेछ। बाँकी सबै सामान्य छ भनिदिएपछि केही ढुक्क भयौं। तर, आमाको अवस्था उही। अन्यत्र परीक्षण गराउँदा पनि अरु समस्या देखिएन।
यता आमाको शरीरमा अक्सिजन लेभल कम भएर घरमै अक्सिजन सपोर्टमा राख्नुपर्ने अवस्था आयो। केही समयमा थोरै सुधार नदेखिएको होइन। तर, भदौदेखि फेरि समस्या बल्झियो। शहीद अस्पताल कलंकीको पट्यार लाग्दो बसाइ, झोलाका झोला औषधी र उपचारपछि बोल्न सक्ने अवस्थामा फर्कनु भयो।
