न्यूयोर्कमै बस्नुहुने मेरी ७५ वर्षीया आमा साँझ बिहान टहलिनका निम्ति निस्कनु हुन्छ। यसरी निस्कने बेलामा मैले आमाको भेष बदलिदिने गरेको छु। खैरो रंगको नक्कली कपाल मैले उहाँलाई किनेर ल्याइदिएको छु। त्यो कपाल लगाइसकेपछि माथिबाट टोपी, आँखामा चश्मा र अनुहारमा मास्क लगाउन भन्छु। त्यति भएपछि झुक्याउनलाई काफी हुन्छ।
‘यति भएपछि अब उहाँलाई कसैले केही नगर्लान्’, मनमनै यो सोच लिएर म ढुक्क हुन्छु।
मलाई थाहा छ, यो सुन्दै पनि अचम्म लाग्दो कुरा हो। तर, मैले बाँच्नका निम्ति अपनाएको यो उपाय हो।
‘तिमी आत्तिएको र धन्दा मानिरहेको म बुझ्छु,’ मैले मामी भनेर सम्बाेधन गर्ने आमाले अघिल्लो दिन त्यो खैरो कपाल पहिरिँदै मलाई सुनाउनु भयो, ‘तर, यो सब गर्नुभन्दा त बरु मलाई एउटा टेकेर हिँड्ने किसिमको बलियो लौरो दिइपठाऊ न। जे जस्तो आइपरे पनि म सल्टाउन सक्छु।’
मेरी मामी जस्तै अप्ठेरामा पनि कत्ति सरल, निडर र दयालु हुनुहुन्छ भन्ने कुराको यो उदाहरण हो। उहाँको साहस देखेर म कायल हुन्छु। तैपनि उहाँको सुरक्षा चिन्ताले मलाई छाड्दैन। जतिखेर पनि मामी कता पुग्नुभयो होला भनेर म खोजबिन गरिरहेकै हुन्छु।
यो नै हाम्रो यथार्थ हो। एउटा लगातारको भय जसले हामीलाई गाँज्दै लगेको छ।
