आमाहरूलाई थाक्ने र गल्ने सुविधा हुँदैन । ममताको शक्तिले उनीहरूलाई सदैव जागृत तुल्याइरहन्छ ।
सन्तानप्रतिको मायाले ढल्कँदो उमेर पनि बिर्साइदिँदो रहेछ । काठमाडौँको थापाथलीमा रहेको नर्भिक अस्पतालको सोधपुछ कक्षभित्र गीता जोशीलाई देख्दा, भेट्दा मनमा यस्तैयस्तै भाव पैदा हुन्छ । र, हृदयलाई प्रकम्पित तुल्याइदिन्छ ।
गीता जोशी उमेरले ७७ हिउँद पूरा भइन् । कपाल तिलचामलबाट उकालो चढेर काँसझैँ सेतै भइसके । दृष्टि विस्तारै धमिल्लिन थालेका छन् ।
यस्तो उमेरमा अस्पताल ओहोरदोहोर–बसाइ निकै कष्टसाध्य कुरा हो । तर, सन्तानको मायाले डोर्याएर गीतालाई नर्भिक ल्याइरहन्छ ।
२४ दिनदेखि छोरा नवीन्द्रराज जोशी अस्पतालको शय्यामा छन् । दोसाँधमा छन् । छोराप्रतिको असीम माया र ममताले उनलाई घरमा एक निमेष अडिन दिँदैन । पैतालाहरूलाई बेचैन तुल्याइरहन्छ । बेलुका अबेर घर फर्किन त फर्किन्छिन् । तर, मन छोरोको शय्यामै अल्झिन्छ । दुस्वप्नको सिकार बन्नुपर्ला भन्ने भयले चिमोटिरहन्छ ।
आइतबार साँझ ढल्किँदै थियो । दिनभरिको भीडभाड, बिरामी र तिनका आफन्तजनको आउजाउ पनि पातलिँदै थियो । यस्तै समय पारेर हुनुपर्छ, नेपाली कांग्रेसका नेता रामचन्द्र पौडेल पनि नर्भिक अस्पताल पुगेका थिए । एउटै आन्दोलनको ओत लागेको । प्रजातान्त्रिक धार पकड्दै र त्यही आन्दोलनमा हेलिँदै राजनीतिक यात्रामा कैयन् उतारचढाव बेहोरेको सहधर्मी शय्या पर्दा मन उद्विग्न हुनु स्वाभाविकै हो । र त, पौडेलको अनुहार पनि वर्षात्अघिको बादल बिर्साउने गरि मलिन थियो ।
मास्कले अनुहार ढाकेका पौडेल त्यही मास्कभित्र पीडा लुकाउन असफल प्रयत्न गरिरहेका थिए ।
सोधपुछ कक्षमा नवीन्द्रकी पत्नी सपना विह्वलित मुद्रामा थिइन् । अश्रुसिक्त उनलाई छोरी नीरितीले सम्हालिरहेको दृश्य मन विदीर्ण तुल्याउने प्रकृतिको थियो । नवीन्द्रको स्वास्थ्य स्थिति बुझ्न अस्पतालसम्म जाने जो कसैको आँखा सिमसार तुल्याइदिन्थ्यो ।
यस्तो दृश्यका सामु ठिङ्ग उभिएर पौडेलले परिवारजनसँग कसरी सहानुभूति साटुन् । सान्त्वना दिउन् । नवीन्द्रराज छिट्टै अस्पतालको शय्याबाट घर फर्किनेछन् । परिवारको खुसी पूर्ववत् अवस्थामा फर्किनेछ भनेर कसरी भनुन् ।
