भोजराज दाहाल
अघिल्लो दिन सहकर्मी मारिएको खबरले स्तब्ध उनले सामाजिक सञ्जालमा लेखेका थिए, 'म आशा गर्छु, 'यो क्रान्ति सकिएपछि र आतङ्क हटेपछि एक दिन विद्यालयहरू खुल्नेछन् र म कक्षाकोठामा मेरा विद्यार्थीहरूसँग फेरि भेट्न पाउनेछु, उनीहरूले एउटा शिक्षकलाई गुमाएजस्तो मैले मेरा विद्यार्थी गुमाउन नपरोस् ।'
भोलिपल्ट बिहान याङ्गुनमा शिक्षकहरूले सैनिक सत्ताविरुद्ध प्रदर्शन गरे । उनी प्रदर्शनको अग्र मोर्चामा थिए ।
शनिबार बिहान घरबाट निस्कनुअगाडि ४३ वर्षीय न्वेत् यीले आफ्नी सानी छोरीलाई बेस्सरी कसेर अँगालोमा राखे, श्रीमतीसँग बिदा मागे र दायाँ पाखुरामा फोन नम्बर र ब्लड ग्रुप लेखे । उनलाई थाहा थियो, यो राज्य आतङ्कबाट कोही सुरक्षित छैन ।
याङ्गुन रणभूमिजस्तै बनेको थियो, पुलिसले एकै पटक ग्रिनेड, अश्रुग्यास र गोली बर्सायो । केही बेरमा मिडियामा केही घाइते प्रदर्शनकारीहरूको तस्वीर आयो । छातीमा गोली लागी अस्पताल ल्याइएका दुई जनाको मृत्यु भएको थियो । भीड तितरबितर भएपछि केही मिडियामा म्यानमारको प्रहरीले एउटा घाइतेलाई घिस्याउँदै गरेको तस्वीर सार्वजनिक भयो । केही बेरमा उनका अरू सहकर्मी र उद्धारकर्ताहरूले भेट्दासम्म धेरै ढिला भइसकेको थियो ।अलि पर उनको चस्मा र घडी सडकमा रगताम्मे फेला पर्यो । 'पुलिसले शिक्षकहरूको प्रदर्शनमा ग्रिनेड र स्टेनगनले एकै पटक आक्रमण गर्यो,' उनकी छोरी र एक सहकर्मीले भने ।
भोलिपल्ट उनको समाधिमा एउटा रातो गुलाफको फूल चढाउँदै उनका एक विद्यार्थीले तीन औँलाले सलामी दिएको तस्वीर सार्वजनिक भयो ।
हजारौँ चैत्यहरूको देश भनेर चिनिने बर्माका चैत्यहरूका आँगनमा यतिबेला रगतका राता छिर्काछिर्की देखिन्छन् । आफ्नो प्रजातान्त्रिक हक अधिकारको लडाइँमा जानेहरू घरबाहिर निस्कनुअघि आफ्ना सन्तानलाई धित मरुञ्जेल अँगालो हाल्छन् र पाखुरामा आफ्नो फोन र ब्लड ग्रुप खोपेर बिदा माग्दै निस्कन्छन् ।
