.jpg)
सन् २०१९, प्रज्ञा प्रतिष्ठानको सभा हल। ‘मिस एसईई २०१९’को अन्तिम प्रतिस्पर्धा भइरहेको थियो। प्रतिस्पर्धीहरू एकएक गर्दै मञ्चमा देखिए। सिकाइएको तालमा मञ्चमा एक फन्को हिँडे। सबैले पालैपालो आ-आफ्नो प्रतिभा देखाए। कसैले नाचे, कसैले गाए, कविता वाचन र अभिनय गरे। त्यसबाट उत्कृष्ट १० जना छानिए।
त्यसपछिको चरणमा सबै प्रतियोगीले निर्णायकको प्रश्नको जवाफ दिनु थियो। सबैले एकएक गर्दै आफ्नो तर्क राखे। प्रतिस्पर्धी, सुजल बमले भने केहीबेर एकटक दर्शकदीर्घमा हेरेर मुस्कुराइमात्र रहिन्। मञ्चकै एउटा कुनाबाट कसैले आफू तयारी अवस्थामा रहेको संकेत दिएपछि बल्ल उनी चल्मलाइन्।
सुजलले आफ्नो हात र आँखाको भाषा बोलिन् - उनको इशारालाई शब्दमा उतारे तिनै
निर्णायक मध्येकी एक पूर्व मिस नेपाल सुगारिका केसी छक्क परिन्। भनिन् – ‘यसअघि उनको प्रस्तुति हेर्दैगर्दा लागेको थिएन, उनी बोल्न वा सुन्न सक्दिनन्। म उसको यो क्षमताको कदर गर्छु। तर, उनी बहिरो हुनुले हाम्रो निर्णयमा भने कुनै पनि तरिकाले असर गर्दैन। उनी जे छिन् त्यतिमै पूर्ण छिन्।‘
प्रतिस्पर्धामा सुजल फोर्थ रनर्स अप घोषित भइन्, मल्टी मिडिया अवार्ड र मिस कन्फिडेन्ट अवार्डसहित।
त्यसपछि सुरु भयो सुजलको कला र अभिनय यात्रा। जुन निकै अप्रत्याशित र सुन्दर छ।
+++
अरुका छोराछोरी स्कूल पुर्याउन गएका आमाबुबालाई हत्तपत्त छोड्न मान्थेनन्। बाबुआमाकै लुगामा झुण्डिन्थे। बल्लबल्ल ढोकासम्म पुर्याएर आयाको जिम्मा लगाउँदा, डाँको छोडेर रोएको देख्थे टेकबहादुरले। स-साना नानीहरू बुबाआमा पर पुग्दा, चिच्याइ चिच्याइ बोलाएको सुन्थे– बाबा… मम्मी…।
२०६१ सालको एक बिहान, छोरीलाई लिएर निस्किए टेकबहादुर बम। काँधमा ४ वर्षकी छोरी अनि हातमा उनको एउटा ट्याङ्का बोकेर हिँडे डोटी, बोगटान फुड्सिलबाट। दिनभरको पैदल यात्रा र दिपायलदेखि ६ घण्टा लामो सवारी यात्रापछि पुगे– छोरीको स्कूल। त्यहाँ छोरीलाई छाड्नु थियो। पढ्नमात्र होइन बस्नका लागि पनि।
सोचेका थिए – छोरी रुन्छिन्। होस्टलमा छोड्न आएका बुबाको हात छोड्न मान्दिनन्।
तर, उनी रोइनन्। प्रतिक्रियाविहीन। बिदाईमा 'टाटा' भनिन्, हात मात्र हल्लाएर।
