काठमाडौं । २०७६ भदौ २० गतको झरिलो बिहान । क्षितिजमा पहेँलो डोरो नबस्दै वीरगन्ज, छपकैयाकी मुस्कान खातुन स्कुल जान घरबाट हिँडेकी थिइन् । पढाइमा विलक्षण उनी स्कुल पुग्न पाइनन् । बाटैमा सपना निमोठियो ।
मुख्य बजार क्षेत्रको हनुमानचोक (बिर्ता) मा बाटो ढुकेर बसेका सम्साद आलम र मजिद मियाँले उनको जीवनमा आगोतुल्य तेजाब खन्याइदिए । अनुहारबाट धुवाँको मुस्लो छुट्यो । पलभरमै सपना खाक बन्यो ।
त्यसपछिको एक वर्ष उनले भोगेको पीडा अकथनीय छ । अवर्णनीय छ । जिन्दगी पीडा नै पीडाको सारगमा हेलिएजस्तो भयो ।
गत हिउँददेखि घाउहरूमा खाटा बस्न थालेका थिए । तेजाबको डाह कम्ता हुँदै थियो । आलो घाउहरूले कैँची-छुराबाट छुटकारा पाउँदै थिए । हप्तैपिच्छे नित्यनिरत गर्नुपर्ने शल्यक्रियाबाट पनि त्राण पाउँदै थिइनन् । अनुहारमा क्रमशः मुस्कान फर्कंदै थियो । डढेको ठुटोतुल्य सपनाहरूका मुना पलाउन थालेका थियो । जिजीविषालाई बलियो बनाएर जीवनलाई लयमा फर्काउन प्रयत्नशील थिइन्, मुस्कान ।
फेरि उनलाई देशको न्याय-निसाफ र प्रणालीले अर्को बज्र हानेको छ ।
तेजाब छ्याप्ने कसुरदारलाई छाडिएको भन्ने खबर उनको कानमा परेदेखि उनी राम्ररी निदाउन सकेकी छैनन् । रातहरू ऐंठन पर्न थालेका छन् । मुर्झाउन थालेको तेजाबको डाहले फेरि फणा उठाउन थालेको छ । ठाउँकुठाउँ डसिरहेको छ ।
