युवराज श्रेष्ठ
माधवप्रसाद घिमिरे सानो छँदा पुस्तुन (हाल बाहुनडाँडा) मा स्कुल थिएन। झन्डै दुई घन्टा पैदल झरेपछि खुदी आउँथ्यो। त्यहाँ ‘भाषा पाठशाला’ थियो। उनी त्यहीँ बसेर पढ्न थाले।
खुदीमा उनीहरूको आफ्नो घर थिएन। न त आफन्त। स्थानीय शिवप्रसाद पोखरेल र माधवका बुबा गौरीशंकर घिमिरे साथी थिए। माधवलाई पढाउन उनका बुवाले यही साथीको नाता प्रयोग गरे।
माधव शिवप्रसादकै घरमा बसेर पढ्न थाले। यहीँ उनको गौरीसँग चिनजान भयो, जो शिवप्रसादकी नातिनी थिइन्।
त्यति बेला महिलाहरूलाई पढाउने चलन थिएन। गौरी पाठशाला जान पाइनन्। माधव मात्र जान्थे।
शिवप्रसादले एकदिन गौरीशंकरसँग माधवको चिना मगाएछन्। जन्मकुण्डली हेर्दा उनी प्रतिभाशाली देखिए। उनले माधवसँग आफ्नी नातिनी गौरीको विवाह गरिदिने टुंगो लगाए। विवाहअघि र पछि गरेर माधव चार वर्ष खुदीमा गौरीको घरमै बसेर पढे।
शिवप्रसादको घरपछाडि कुटी थियो। कुटीमा उनी ध्यान गर्थे। त्यहाँ माधव पनि जान थाले। शिवप्रसादले उनलाई जानेका कुरा सिकाए। आफूसँगै ध्यानमा बसाए। त्यहीँ ध्यान गर्दा माधवले मर्स्याङ्दी नदीको सुसेली गहिराइमा सुनेका थिए।
खुदीमा भाषा पाठशालाको पढाइ सकेर माधव दुराडाँडा गए। लमजुङको शैक्षिक इतिहासमा दुराडाँडा सबभन्दा अगाडि आउँछ। त्यहाँ राणाकालमै पढाइ हुन्थ्यो। प्रजातन्त्र आएपछि त झन् दुराडाँडा क्षेत्रमा एकैपटक १२ वटा स्कुल खुलेका थिए।
त्यहाँको पनि पढाए सकेर माधव आफ्नै गाउँ बाहुनडाँडा फर्किए।
