कमल रिमाल
कोरोनाभाइरसको संक्रमण पुष्टि भएको शुरूआती दिनमा यो अनौठो रोगप्रति स्वाभाविक रूपमा डर र संशय थियो। मन बलियो पारे पनि कताकता कोरोनासँग हार्छु कि भन्ने लाग्न थालेको थियो। लगातारको ज्वरो, खानामा अरुचि, केही खाए शौचालय गइहाल्नुपर्ने बाध्यता र शारीरिक कमजोरीले गलाएको थियो।
आइसोलेसनको बसाइ ८ दिन कटेपछि भने केही सुधार आउन थाल्यो। एघारौं दिन पुग्दा शरीरमा जाँगर बढेर आएको छ। ज्वरो हराएको छ, खानामा रुचि बढेको छ।
यसबीचका भोगाइ र कोरोनाभाइरससँग लड्न गरेका प्रयास सबैसँग बाँड्न मन लागेर लेख्दैछु।
गएको २१ साउनको दिउँसो मोरङको ग्रामथान गाउँपालिकास्थित मोतीपुरको तकियाझोडामा भवनाथ पौडेलको कृषि फार्म अवलोकन गर्न अग्रज पत्रकार मोहन भण्डारी (हाल संक्रमित), पत्रकार मित्र सञ्जीव खनाल, माल्दाजु (नाम गोप्य, हाल उनी पनि संक्रमित) र म एउटै कारमा गएका थियौं। त्यस दिनको चर्को घाम र उखरमाउलो गर्मीमा पौडेलले दिएको तात्तातो खीर खाएर फर्किएपछि मलाई पखाला लाग्ला जस्तो भयो। दुई पटक शौचालय गएपछि शरीर गल्न थाल्यो। हात, खुट्टा र जीउ कट्कट् खान थाल्यो।
