विमल गौतम
शुभंकरोती कल्याणम् आरोग्यं धनसंपदा
शत्रुबुध्दि विनाशाय दीपज्योति नमोस्तुते: ।।
यो मन्त्र जप्दै आमा दियो घरमा साँझबत्ती बाल्नुहुन्थ्यो। उबेला अनि पानीले अभिषेक गर्नुहुन्थ्यो। बाल्नुको तात्पर्य थाह नभए पनि त्यो बेलाको मेरो बालहृदय दियोको प्रकाश जस्तै उज्यालो हुन्थ्यो। आँखा दीपज्योतिमा निमग्न हुन्थे। आमासँगै म पनि दुई हात जोडेर नमन गर्थेँ। सम्झन्छु, बहुत आनन्द थियो। सायद् स्वर्गको आभा झर्थ्यो त्यो पल। म ज्योतिभित्र गराउँथे। बिजुली आएको थिएन। मट्टीतेलको टुकी बल्थ्यो। मेरा आँखा भने दियोघरको उज्यालोमा नै हुन्थ्यो। केही वर्षपछि बिजुली आयो। दियोले कम महत्त्व पायो। अहिले पनि तिहारमा गरिने अनेक बिजुलीका झिलिमिली भन्दा पनि दियोको उज्यालोले ध्यान तान्छ। अचेल घरको पूजाकोठामा त्यो बेलाको जस्तो माटोको दियोघर नभए पनि बत्ती त नियमित नै बाल्ने गरिन्छ।
