सजीव झैँ लाग्ने मान्छेका भिडमा उभिएर
म आज आफ्नै मूल्य खोजिरहेछु ।
यस्तो लाग्छ
गर्मीको रापिलो हावा मेरो हो
शरीरभरि फैलिरहने सिरेटोको परकम्पन मेरो हो
घमलङ्ग रातको कम्बल ओढेका
रुखका छायाजस्ता मान्छेहरु मेरा हुन
चिसो आकाशको त्रिपालमुनिका निःश्वासहरु मेरा मात्रै हुन् ।
ओ ! यस युगका महानायकहरु
म मेरो एक मुठ्ठी मुटुमा रहेका
असङ्ख्य मृदु भावहरुको जगमा आफूलाई उभ्याएर
न्याना र सुकोमल भावनाका बिम्बहरु बाँड्न चाहन्छु ।
म मेरा अक्षरहरुलाई
अँध्यारा बस्तीमा दियो बनाएर प्रदीप्त बनाउनेछु
र शब्दहरुलाई
बिहानीको पर्दा उघार्ने मिर्मिरे बनाउनेछु ।
साँच्चिकै अब बुझ्नु जरुरी छ
वर्षौँदेखि असिनासरह बर्सिरहेका
ति झुठका वाणीहरुलाई परास्त गर्न
एउटा कलम नै काफी हुन्छ ।
हो कहिले घामको छाता ओढेर
कहिले वर्षाको छत्रे टोपी लगाएर
उकाली ओराली हिँडिरहने जिन्दगीका व्यथाहरु
कलमले मात्रै देख्दोरहेछ ।
त्यसैले अहिले म
मूर्तिजस्ता मान्छेको जमातबाट अलग्गिँदै
पिलपिले बत्तीको छायामा
शीतैशीत बेरेर आफ्ना शरीर डल्याइरहेका
मान्छेका लहरमा जान चाहन्छु ।
जहाँ पत्थरहरु मुस्कुराऊन्
पहाडले मल्हम लगाइदेओस्
हिमालले सारा वेदनालाई आत्मीयता प्रदान गरोस्
र यही परिवेशमा यस्तो कविता लेख्न सकूँ
कि जसका कारण बिहान भइसक्दा
धरमरिएका छायाहरु जुरुक्क उठेर
उज्यालोको अर्थ खोजिरहून्
यो मुलुकभरि आफूलाई भेटिरहून् ।
