काठमाडौं अबेर सुत्छ, बिहान सबेरै जाग्छ। मैतिदेवीकी इन्दिरा सापकोटाको दिनचर्या यो सहरकोभन्दा अलग छैन।

बिहान चार नबज्दै उठेर नुहाइधुवाइ गरी भजनकीर्तन सुन्यो। चिया-खाजा बनाएर खायो, दिनभर काममा व्यस्त भयो। राजनीतिक घटनाक्रमबारे अपडेट हुँदै साँझ खाना बनाएर खायो अनि ओछ्यानमा भुक्लुक्क।

बीस-बाइस वर्षे तन्नेरी झैं दिनचर्या भएकी इन्दिरा ८१ वर्षकी हुन्। आफ्नो कामधन्दा एक्लैले भ्याइरहेको सुन्दा उनको उमेर पत्याउन गाह्रै हुन्छ।

इन्दिराका दिन यसरी बित्न थालेको चार दशक बढी भयो। घरको काम भ्याएर उनी बिहान दस बजेतिर घट्टेकुलोको बाक्लो  बस्तीबीचको तीन तले घर पुग्छिन्। घरबाहिर टाँगिएको बोर्डमा लेखिएको छः भोटु–इन्दिरा सामाजिक कल्याण प्रतिष्ठान।

माझ तलाको कोठामा पुग्छिन्। अनि सुरू हुन्छ लुगा सिलाउने कलको खट् खट् खट्।

उनी केटाकेटीका लुगा सिलाउँछिन्। शिशुदेखि फुरफुर कुद्ने नानीबाबुको शरीर नाप्न तल्लीन हुन्छिन्। कपाल सेतै फुलेको अनुहारमा १६ वर्षे उत्साह देखिन्छ। शरीर उस्तै फूर्तिलो। कामको हरहिसाबदेखि कामदारलाई 'यसोउसो गर' भन्नसम्म आफैं भ्याउँछिन्।

इन्दिरा यही कोठामा भेटिन थालेकै ३० वर्ष भयो। उमेर उकालो लाग्दै गए पनि उनका हातपाखुरा गलेका छैनन्।