डुब्न लागेका घाम जस्तै भएका बा आमाहरु शून्य गाउँमा एक वर्ष एक्लै बसेको पीडालाई भुलेर चाडबाडको रौनकमा चिरबिर गर्दै आएका आफ्ना छोराछोरीलाइ स्वागत गर्दै भ्याइनभ्याई थियो । कतै ना–नातिनालाई सुम्सुमाइरहेका थिए त कतै जिस्किरहेका थिए । खेलिरहेका थिए । मुस्कानको सहारामा रमाइरहेका थिए । शहरबाट ल्याएका बास्नादार कोसेली, नाना कपडा, ठूलोठूलो लगेज आहा योभन्दा धेरै केही चाहिँदैन जस्तो प्रफुलित थिए । बिचरा बा आमाहरु वास्तवमा भन्ने हो भने चाडबाडले बा आमाहरु बंैश नै फर्किए जस्तो रमाएका देखिन्थे ।
यता म चाँहि जुनले दिएको उज्यालोको मझेरीमा ट्याप्प बसेर रात्रिकालीन कल्पनामा डुबिरहँदा बैजनी रंगका कलापूर्ण बादलका रेयरहरुसँगै मन्द मिठो हावाको आवाजमा म आफुलाई भुलाइरहेको छु । चुपचाप बगिरहेको खोला र खोलामा रमाइरहेका चिरबिरहरु आफ्नै सपनामा मस्त छन् । म सपनाको शहरका गल्लीगल्लीमा भौतारिँदै हिँड्ने काबुक केटोलाई मेरो जन्मिएको हुर्किएको प्यारो गाउँले गिज्जाइरहेको महसुस हुन्थ्यो ।
बिचरा यो गाउँले मलाई के चाँहि दिएन होला ? आज म जे छु सबै यही गाउँले दिएको हो । आज सपनाको शहर पनि मलाइ यही गाँउले नै पठाएको हो । आज शहरका जति पनि कहानी बताउँछु यही गाउँलाइ नै भन्छु । वास्तवमा मेरा कहानीको कथा सुन्ने कोही छ भने त्यो मेरो गाउँ नै हो । आज यही गाउँलाई लेख्दै छु ।
