हामीहरु कोभिड–१९ लाई पराजित गर्यौं भनेर खुशियाली मनाइरहेका थियौं। त्यसैबेला हाम्रो ‘चेत फर्काउन’ शहरमा लामखुट्टे दिउँसै टोक्न आइपुगेको छ। लामखुट्टेले राति टोक्छ हामीलाई थाहा थियो– त्यसबाट हामी बच्न झुल टाँगेर सुत्थ्यौं, भगाउने धुप बाल्थ्यौं। साँझ र झिसमिसे बिहान त्यसलाई घरभित्र पस्न नदिन झ्यालढोका थुन्न सक्थ्यौं।
यसपटकको लामखुट्टेले दिउँसै टोक्यो– घरभित्र मात्र होइन, घरबाहिर समेत। घरबाहिरको कुरा पर्यो— सखारै कारखाना जाँदै गर्दा टोक्यो कि, गोधूलिमा कार्यालयबाट फर्कंदा टोक्यो कि? क्यै थाहा पाइएन। थाहा पाइएको भए पनि घरबाहिर हामी झुल टाङ्न सक्दैनथ्यौं– भगाउने धुप––तेल धुवाउन सक्दैनथ्यौं। हामीलाई थाहा नै छ– हाम्रा कारखाना, कार्यालय र बाटाहरु कस्ता छन्। ती सबै लामखुट्टेका आरामगृह जस्ता छन्।
