त्यो दिन खोइ किन हो, साइरन नै बजेन, बन्दुक पड्केन, ठोकठोक चार नम्बर भनेको पनि सुनिएन।
बेलुका छ बजे रोल कल गर्दा वीरेन्द्र अंकलले 'आमा बिरामी हुनुहुन्छ सर, घर जान दुई दिन बिदा चाहिएको छ' भन्दा कमान्डरले देश मर्ने बेलामा परिवारको कुरा नगर भन्नुभएको थियो। गस्ती जाने बखतमा 'यहाँ देशको छ चिन्ता तँ आमाआमा भन्छस्' भनेर जिस्क्याउँदै थिए पुलिसहरू। तरुनीको फन्दामा परेकालाई आमाको चिन्ता कस्तो हुन्छ कसरी अड्कल काट्थिस् र भन्दै वीरेन्द्र अंकलले व्यंग्य गर्नु भएथ्यो।
कारागारका पुलिसहरूमध्ये वीरेन्द्र अंकल सबैभन्दा प्यारो हुनुहुन्थ्यो। हामी टिप्पु, डन्डिबियो, चुंगी खेल्थ्यौं उहाँसँग। हामीसँग जानीजानी खेलमा हारिदिनुहुन्थ्यो। जानेरै हार्नुभएको रहेछ भन्ने त पछि मात्र थाहा पाएँ। त्यो बेला त अंकललाई खेल्नै आउँदैनजस्तो लाग्थ्यो, आफू खुब जान्नेजस्तो लाग्थ्यो।
