‘‘आँखा छोपी नरोऊ भनी भन्नु पर्या छ, मुटुमाथि ढुङ्गा राखी हास्नु पर्या छ’’। स्वर सम्राट नारायण गोपालले गाएको यो गीत अहिले पनि उत्तिकै लोकप्रिय छ। जजसले यो गित सुन्छन् उनकै लागि गाइएको हो भन्ने लाग्न थाल्छ। अचेल सडक बाट भारत आवतजावत गर्ने यात्रुहरू नारायणगोपाललाई सम्झिँदै यही गीत सुसेलीरहेका हुन्छन्। कारण ? एउटा भए पो। सुरू गर्न चाहन्छु, कोरोना संक्रमणको नाममा सिमाना क्षेत्रमा यात्रुहरू उपर लगाइएको छेकबारबाट।
कोरोनाले नेपालमा उधुम मचाएको डेढ वर्ष नाघिसक्यो। दस हजारभन्दा बढी नागरिकले ज्यान गुमाइसके, लाखौंले रोजगार गुमाए। यी पीडाहरू आफ्नो ठाँउमा छँदैछन्। परिस्थिति जति सकसपूर्ण भए पनि नागरिकले पापी पेट पाल्नै पर्यो। रोगीले उपचार गराउनै पर्यो।विद्यार्थीले पठनपाठन गर्नै पर्यो।
