झन्डै वर्ष दिनमा घर पुग्दा, अचम्म मिश्रित ममीको पहिलो चासो,‘यसपालि त कपाल काटेर आइचस् तो।’
यो पहिलो पटक थिएन मेरो कपालमाथि चलेको प्रसंग, त्यसैले ममीको चासोमा मैले रूची देखाइनँ, बरू एक सर्को हाँसोमा टारिदिएँ।
यस्तो सवालको सामना गर्नेुपर्ने म एक्लो युवक होइन।
धेरै किशोरदेखि युवा केटाहरूले बारम्बार सुन्नुपर्छ, यदि कपाल पाल्ने रहर बोकेका छन् भने।
अलि सजिलो गाउँबाट सहरमा पढ्न आएका युवकहरूलाई होला। उनीहरू निस्फिक्री कपाल पाल्न पाउँछन्। त्यहाँ उनीहरूलाई कराउने कोही हुँदैनन्।
गाँउ फर्किंदा भने बढेको कपाल काटेर मात्र जान्छन्। मेरा कति साथी गाउँ फर्किंदा कपाल काट्नुपर्ने बाध्यताले चाडवाडमा पनि घर नजाने बहाना खोज्न थाल्छन्। ‘सहरमा पढ्न पठाको कि हिरो बन्न?’, ‘खुब राजेश हमाल बन्न परेको, रङ्ग न ढङ्ग।’ धेरैजसोका बाआमाले यस्तै भन्नुहुन्छ।
