असार १६ गतेको साँझ। छोरोको १३ औं जन्मदिन मनाएर रमाइलो गरिरहँदा म्यासेज आयो – योर रिपोर्ट अफ कोभिड १९ इज रेडी।
ए! सोचेभन्दा चाँडै पो आएछ त।
मोबाइलको संकेतपछि चलिरहेको रमाइलो छाडेर तलतिर ओर्लिएँ – कम्प्युटर अन गरेँ। म्यासेजमा आएको लिङ्कको युआरएल ब्राउजरमा पेस्ट गरेँ। रिपोर्ट – पोजेटिभ।
कसरी पत्याउनु? न कुनै लक्षण न संकेत नै।
ह्या! यस्तो पनि हुन्छ?
हाँस्दै सुनाएँ – ए मलाई त कोरोना पो छ रे!
पत्याउन तयार कोही भएन। घरमा औषधि खाइरहेका बावु-आमा। पहिलो चरणको खोप लगाएर दोस्रोको तीब्र प्रतीक्षामा बसेकै ३ महिना कटिसकेको। श्रीमती त खोप लगाउने बर्गीकरणबाट बाहिर। छोरो भर्खर किशोरावस्था टेक्दै गरेको।
मैले आफूलाई पोजेटिभ देखिएको बताउँदा कसैले पनि पत्याउने कुरै थिएन।
