भक्तपुर दरबार परिसरको सिद्धिलक्ष्मी मन्दिरमा टुक्क्रुक्क बसेर उनले सुस्तरी आफ्नो हात चलाए।
रातो सर्ट र पाइन्ट लगाएका उनको हातमा हरियो पन्जा थियो। हातमा भएको चक्कुले शल्यचिकित्सकले बिरामीको घाउ कोट्याएजसरी मन्दिरका भित्ताको काप-कापसम्म पुर्याए। त्यहाँबाट झार र लेउहरू भुइँमा झर्न थाल्यो।
हामीले मन्दिरका कथा लेख्छौं–पढ्छौं। मन्दिर कसले बनाएको भन्दा प्रायः राजा/मन्त्रीको अभिलेख हुन्छ, बनाउन र संरक्षण गर्न खटिएका मान्छेको नामधरि हामीलाई थाहा हुँदैन।
त्यस्तै अभिलेख संकलन गरेर फर्किरहँदा ४२ वर्षीय लक्ष्मीप्रसाद फजूसँग मेरो भेट भएको थियो।
'मन्दिर वरिपरि मात्र होइन, बाटोको घाँस पनि उखेल्नुपर्छ,' झार खुर्किँदै उनले भने, 'लकडाउनका कारण मान्छे कम हिँड्डुल गरेर अहिले बढी घाँस भएको हो। मान्छेको चहलपहल बढ्न थालेपछि भुइँको त्यति उखेल्नु पर्दैन।'
पाँच वर्ष भयो, फजूले यसरी काम गर्न थालेको। बिहान छदेखि चार बजेसम्म उनको ड्युटी हो। त्यसबीच नौदेखि १२ बजेसम्म खाना खाने र आराम गर्ने छुट्टी पाउँछन्। त्यही बीच उनी घर गएर फर्किएका थिए।
मध्यदिनको चर्को घाम छेलेर उनी नजिकै फल्चाको भाग सफा गर्न आइपुगे। उनका हात त्यसका भित्ताका झारमा सलबलाउन थाले।
