निशा भण्डारी

दुई साताअगाडि एपिएफ अस्पताल, बलम्बुको कोभिड वार्डमा ५७ वर्षीया महिला र उनका छोरा भर्ना भएका थिए। कोरोनाबाट ग्रसित ती महिलाका श्रीमानको केही दिनअघि मात्र कोरोनाकै कारण मृत्यु भएको थियो।

श्रीमानको निधनले बिथोलिएकी उनका आँखामा छोरा पनि गुमाउनुपर्ने हो कि भन्ने पिर देखिन्थ्यो। चिन्ता बढेसँगै अक्सिजन कम भएर उनको स्वास्थ्य गम्भीर हुँदै गयो। आइसियु लैजान पर्ने भयो। तर उनी मानिनन्।

उपचारमा संलग्न डाक्टर कुन्दु श्रेष्ठसँग बिरामीले भनिन्, 'मेरो छोरा वार्डमा छ। उसलाई छाडेर मलाई कतै जान मन छैन।'

ज्यान जोखिममा परेकी सिकिस्त बिरामीले यसो भनेपछि डा. कुन्दुले बुझिहालिन्, उनलाई 'ह्याप्पी हाइपोक्सिया' भइरहेको थियो। अर्थात् आफ्नो शरीरमा जटिलता भएर गाह्रो हुँदाहुँदै पनि बिरामीले हेक्का नराख्ने।

ती महिलाले छोरासँगै बस्न र उनको हेरचाहमा संलग्न हुन दिन बारम्बार आग्रह गरिन्। छोराभन्दा आफ्नो अवस्था गम्भीर भएको उनलाई कुनै पत्तो थिएन। कुन्दु उनलाई सम्झाइरहेकी थिइन्, 'तपाईंलाईं आइसियुको आवश्यकता छ। समयमा उपचार भए तपाईंलाई हामी स्वस्थ बनाएर तपाईंको छोरासँगै डिस्चार्ज गरिदिन्छौं।'

उनी मानिरहेकी थिइनन्। अवस्था झन् नाजुक भइसकेको थियो। बल्लतल्ल उनको हेरचाहमा खटिएकी छोरीको सहयोगमा आइसियु लागियो।