अपराह्न साढे चार बजेतिर जनरल वार्डको बेड नम्बर २९ मा उनी निस्लोट सुतिरहेका थिए। ‘भिनाजु–भिनाजु’ भन्दै झक्झक्याएको आवाजले उनका आँखा खुले। आँखा मिच्दै उनी मुस्कुराए। बिस्तारै उठ्न खोजे।
उठेर बस्नका लागि दाङका ४० वर्षे दिनेश पौडेललाई उनका साला समुन्द्र नेपालले सहयोग गरे। भने, ‘आज त तपाईँलाई मस्त निन्द्रा लागिरा छ। भिनाजु किन हो?’
दिनेश समुन्द्रले सोधेको प्रश्नको उत्तर दिन खोज्दै थिए। समुन्द्रले बिचमै रोक्दै भने, ‘कि घर जाने भनेर हो?’
लगाएको मास्क चिउँडो मुनि सार्दै दिनेशले फिस्स दाँत देखाए।
दिनेश टेकु अस्पतालमा ठ्याक्कै महिना दिनको बसाई पछि घर फर्किँदै थिए। पूर्ण रुपमा निको भएर घर फर्किँदाको खुशी उनको मुहारमा प्रष्टै देखिएको थियो।
सोमबार बिहानै अस्पतालले बेलुका दिनेशलाई डिस्चार्ज गरिदिने जानकारी गराएको थियो। उनी आतुर थिए घर फर्किनलाई।
घर जाने पखाईमा बसेका उनको आँखा कतिबेला झपक्क भए, पत्तै भएन।
