घडीको सुईसँगै दौडनुपर्ने दैनिकी। हरेक बिहान उस्तै हस्याङ्फस्याङ्। सधैं उस्तै हतारो। ठीक समयमा काममा नपुगे बिरानो ठाउँमा अडिने खर्च कहाँ पुग्नु? समय, पैसा र बफादारीको हिसाब हुने ठाउँमा 'बिस्तारै पुगौं, केही मिनेट ढिला भएर केही हुँदैन' भन्न नैतिकताले पनि दिन्थेन प्रभा बराललाई। त्यसैले अघिल्लो दिनको कामले लोथ बनाएको शरीरलाई जबरजस्तीा ओच्छ्यानबाट उठाएर कामसम्म पुर्याेउँथिन् उनी।
काममा पुगेपछि मान्छेले आफैलाई बिर्सने स्थिति बन्थ्यो। शरीर गम्लङ्ग ढाक्ने गाउन, टाउकोमा टोपी, हातमा पन्जा। अनि ध्यान पूरै तरकारीका टुक्राहरूमा। प्रभाको काम थियो – मेसिनले काटेको तरकारीलाई प्लास्टिकमा प्याक गर्ने। मेसिनकै रफ्तारमा चलाउनु पर्थ्यो हात। पाँच घण्टा उभिएर निरन्तर उही काम, उही गति। थाकेर फतक्कै गल्दा पनि बस्न नियमले दिँदैन थियो। आँखा छलेर सुस्ताउन, नैतिकताले।
हुन त नेपालमा पनि उभिएरै गर्ने काम थियो उनको। तर, हातमा चक्कु वा छुरी होइन मार्कर र कलम हुन्थ्यो। अध्यापक थिइन्। कक्षा अवधिभर उभिनु, आवाज साविकभन्दा केही ठूलो पारेर कराउनु बाध्यता बन्थ्यो। थाक्थिन्। अनि विद्यार्थीको कापी जाँच्ने बहानामा थचक्क बस्थिन् पनि।
तर, जापानी कम्पनीमा कहाँ त्यो छुट हुनु?
'उनीहरू कामको समयमा बस्नुलाई अनुशासनहीन मान्दा रहेछन्,' उनी आफ्नो बुझाइ सुनाउँछिन्, 'त्यसरी घण्टौ उभिएर काम गर्दा बुझेँ, थकाइ भनेको त मनको भ्रान्ति रहेछ। शरीर त जस्तो बनायो त्यस्तै बन्दो रहेछ। महिला, पुरुष सबैको।'
काँचो तरकारी प्याक गर्दैमा बित्थ्यो प्रभाको आधा दिन। बिचमा डेढ घण्टाको विश्राम। त्यसपछि लाग्थिन्, तयारी खाना प्याक गर्ने ड्युटीमा। दुई फरक ठाउँमा दैनिक पाँच/पाँच घण्टा काम गर्दा लखतरान हुनु स्वभाविक हो। तर, आफूसँगै खट्ने अन्य महिलालाई हेरेर ऊर्जा बटुल्थिन् उनी।
