म हरेक दिन आफूभन्दा सिनियर, उही लेवल वा जुनियर व्यक्तिहरूको कुरा सुन्दा यही सुनिरहेको हुन्छु-नेताहरूले देश बिगारे।

मैलेमात्रै होइन, तपाईंले पनि यस्तै सुन्दै र भन्दै आउनुभएको होला।

होटल, चोक, गल्ली, स्टेसन जताततै यस्तै खालका कुरा सुन्न पाइन्छ। अझ सामाजिक सञ्जालमा त कुरै नगरौं बोल्नै नमिल्ने शब्दहरूको प्रयोग गरेर उनीहरूको तस्बिरलाई कुकुर, बिरालो, गाई, गोरु लगायतका पन्छीहरूसँग समेत जोडेर आलोचना गरिरहेका हुन्छन्।

जनताले लामो समयको त्याग, बलिदान र विद्रोह गरेर ल्याएको व्यवस्थाबाट पनि खासै परिवर्तन र समृद्धिको आशा नदेखिएपछि सडक, समाजिक सञ्जाल वा अन्य माध्यमबाट त्यो खालको आक्रोश आउनु, राजनीतिज्ञमाथि आक्रोश पोखिनु सामान्य नै मान्नुपर्छ।

तर, माथि उल्लेख गरिएजस्तै देश बिग्रनुको पछाडिको सम्पूर्ण दोष नेतालाई मात्रै हो ? कि त्यसमा कार्यकर्ता, उनीहरूका आसेपासे, सहयोगी र जनताको पनि दोष छ ?

अब सुरूआत गरौं राजनीतिबाटै।

राजनीति अर्थात् नीतिहरूकै राजा, सर्वोत्कृष्ट नियम, राज्यले बनाउने नीति। अझ भनौं एउटा मुलुक सञ्चालन राजनीतिकै माध्यमबाट हुने गर्दछ। जसको सञ्चालन राजनीतिज्ञ अर्थात् नेताहरूले गरिरहेका हुन्छन्।

नीतिमध्येकै उत्कृष्ट नीति बनाउने स्थानमा पुगेका नेपालका राजनीतिज्ञहरूकै लुछाचुँडी, पदीय र गुटगत स्वार्थका कारण लामो प्रयासपछि पनि नेपाली समाज परिवर्तन हुनै सकेको छैन।