२२ वर्षसम्म कसैले जित्न नसकेको मेरो निद्रालाई आजकल 'नेटफ्लिक्स'ले औंलामा नचाउन थालेको छ। अस्ति 'दि एन्ड अफ द फ***वर्ल्ड' सिरिजका दुइटा 'सिजन' एकै रातमा हेरेर सकेँ। आँखा निद्रा नपाएको रिसले राता भइसकेका थिए।
निदाउन सजिलो हुन्छ कि भन्दै युट्युबमा 'आज जाने की जिद ना करो' गीत बजाएर 'अटोप्ले' मा छाडिदिएकी थिएँ। तेस्रो गीत आइपुगेपछि बीच्चमा युट्युबले आफैं एउटा नेपाली गीत बजाएछ। एक्कासि 'दसैं दिक्पाल' नाम गरेको भिडिओमा राजेशपायल राईको स्वर सुनियो।
बिहान उज्यालोले झ्याल छुनै लाग्दा बज्यो-
बाँचे हाम्रो सँगै घरबार, मरे होला जगतैमा नाउँ...
गीत सुनिसक्दा, थाकेर निद्रा खोजेका मेरा आँखा रिसाएनन्, निद्रा खुल्छ कि जसरी रसाए।
लगभग चार वर्षकी हुँदादेखि नाच्न सुरू गरेकी हुँ रे म। पहिले खुट्टाले हिँड्न सिकेँ। त्यसपछि खुट्टा, हात, आँखा सबले गीतको तालमा दौडिन सिकिहालेँ। कहिल्यै कसैले कर गर्नै परेन।
घरमा पाहुना आएर दुई-चार जना मात्रै जम्मा भए पनि मेरो शरीर आफ्नै लयमा मर्किन थाल्थ्यो।
